Arastiriyorum

Seni hep sevginin, aşkın şehri olarak düşünürdüm... Ayrılığın şehriymişsin... İki yakanı birleştirmedeki beceriksizliğinden anlamalıydım... Sana kanmamalıydım... Koskoca İstanbul’da kolaysa İnsanbul...

Farkettim ki iyiyim demek için iyi olmak gerekmiyor.. Cevaplar kelimelerden ibaret.. Kimse içlerini doldurmanızı beklemiyor sizden.. Duymak istedikleri cevabı verdiğinizde tüm sorun çözülüyor.. Ölüyorum deseniz de çok farketmiyor aslında.. Başkası için ağlayabilen bir kaç aptal kaldı çünkü dünyada.. Kendinden başkası pek umrunda değil kimsenin.. İşte sırf bu yüzden bile hayatımızın kıymetini bilmeliyiz.. Çünkü bizi bizden başkası düşünmüyor.. Yıllarca bizi sevmeyen insanlara kendimizi sevdirmek için uğraştık durduk her birimiz artık yetmez mi? Onların bizi kabul etmelerini beklerken hayatımız ellerimizden kayıp gidiyor belki, değer mi? Bizi sevenleri sevmeyi öğrenmeliyiz belki artık.. Akıl avareliği bırakıp başa gelmeli, dank etmeli.. Peşinde koştuklarımıza biraz daha dikkat etmeli.. Anı yaşamalı aslında hep.. Gelecek kaygısına düşmeden, geçmişle beynimizi yemeden.. Gitmek isteyenlere izin vermeli belki.. Ki sevseler giderler miydi? Biz sevdiklerimizden gider miyiz? Sanmıyorum.. Bu yüz...

.. merdivenlerden adım adım çıkmaya başladım sonra.. Bir yerden sonra biteceklerini düşündüm.. Bitmedikçe sıkıldım ve bir tanesine oturmaya karar verdim.. Bu kararın doğruluğunu oturarak düşünmek daha mantıklı geldi o an.. Sonra mantıksız bulup kalktım.. Evet biraz salaktım.. .. bir kedi yavrusu gördüm.. ben sadece yavrusunu severdim zaten ama annesi yanında yokken.. anneyi sevmezdim çünkü.. kendi annemi değil kedinin annesini.. yavrusunun yani.. neyse öyle işte.. .. çayımı doldurup yanına biraz bisküvi aldım.. niyetim içine batırarak yemekti.. çayımın kirlenmesinden korktum.. ama çay yalnız başına çok tatsız olacaktı.. bundan bir hayat notu çıkarabilirim dedim.. düşündüm buldum.. hayatımı kirleterek tadına varabilirdim ancak.. çay, içine batırılmış bisküviyle bir sorun yaşamayacaksa benim ne sorunum olabilirdi ki sadece keyfine varmalıydım.. vaayy dedim aklını arada bir kullanmalısın dostum! .. Kadife ceket giymiştim o gün.. nasıl yakıştırdım ama nasıl hoş göründüm gözüme (pehh).. üşe...

(Bunu yazalı o kadar uzun zaman oldu ve yayınlamadığım halde o kadar çok okudum ki benim için eskidi bile artık..) Bazen ağzını açtığında aşk akar.. Dökülür kelime kelime.. Yol olur yare doğru.. Bazen acın diline vurur.. Konuşa konuşa bitiremezsin.. Bazen acı sessizlikte vuku bulur.. Ağzın susar yüreğin konuşur o zaman.. Dudakların hareket etmez kalbin susmaz.. Yalnızlık yoldaşın olur bazen.. Öyle sıkı sarılır ki bedenine, hiç gitmeyecek zannedersin.. Onu büyütür, sahiplenirsin.. En sadık da odur zaten.. Her zaman bekler seni bir köşede.. Her ayrılıkta ona koşarsın.. O hep ordadır.. Bilirsin.. Bazen, iç çekişlerin can çekişmelerine dönüşür.. Harcarsın hayatını cebinden.. Ölümden haber beklersin.. Her kapı çalışını ona yorarsın.. Başka beklediğin de yoktur ya zaten.. Ondan başka kapını çalmasını istediğin kimse kalmaz işte bazen.. Hüzne bürünürsün bazen.. Gecelere saklanırsın.. Fona hüzünlü bir şarkı atarsın.. Her zamanki köşene oturursun.. Elini çenene yaslarsın.. Hayal kurmaya korkark...

Bayıldım bu şarkıya tek kelimeyle.. Öyle çok sevdim ki bağıra bağıra eşlik ediyorum.. Bıkana kadar da dinleyeceğim muhtemelen ama sözler falan içine müthiş çekti beni Sözlerini de eklemek istiyorum ki bir de siz bakın: Ah ne zormuş bitsin demek Hala severken seni Dudaklarını öpmemek Bir yabancı gibi Bilirsin ayrılık konusunda İyi değiliz ikimiz de Bir kıvılcım yeterdi her zaman Koşup geri dönmemize Değmesin ellerimiz Buluşmasın bu gözler Yine erir gideriz Unutulur yeminler Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Aşk kokan dudakların Karşısında direnmeyi de Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Aşk dolu mısraların Karşısında direnmeyi de İşte bir kez daha Durup karşında Belki de son defa Soruyorum sana Bitti mi hikayemiz? Bu ne biçim son böyle? Değmez miydi sevgimiz Savaşıp direnmeye? Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Kendimize sahip çıkıp Dünyayla yüzleşmeyi de Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Koktuğumuz o gözlerin Karşısında direnmeyi de Bitmesin...

Bizler çalıştığımız ortamların daha yaratıcı, daha özgür, daha pozitif olmasını ve bize daha çok yetki verilmesini istiyoruz. Peki, çalışanlar olarak biz böyle bir ortamı hak ediyor muyuz? Bunları hak etmek için bizim hangi davranışları sergilememiz, hangi sorumlulukları üstlenmemiz gerekiyor? Üretim ilişkilerinin değişmesi, işletmelerde ihtiyaç duyulan insan profilini de değiştiriyor. Sanayi toplumunun gereği olan yapılar ortadan kalkarken bürokratik organizasyonların talep ettiği insan tipi de her geçen gün azalıyor. Peki, bizler birer çalışan olarak, içinde yaşadığımız zamanın şirketlerine uyum sağlayacak bir zihin yapısına sahip miyiz? Bizim davranışlarımız bu çağa uygun mu? Değiştirmemiz gereken taraflarımız var mı? Sanayi sonrası toplumunun iş ilişkileri eskiye kıyasla çok farklı. İçinde yaşadığımız dönemin getirdiği koşullar, çalışanların şirketle olan ilişkilerini derinden etkiliyor ve değiştiriyor. İçinde yaşadığımız dönemin kendine özgü koşulları var: • Değişim çok hızlı, • B...