Bunu yapmayacak kadar akıllanamadım daha...

Farkettim ki iyiyim demek için iyi olmak gerekmiyor.. Cevaplar kelimelerden ibaret.. Kimse içlerini doldurmanızı beklemiyor sizden.. Duymak istedikleri cevabı verdiğinizde tüm sorun çözülüyor.. Ölüyorum deseniz de çok farketmiyor aslında.. Başkası için ağlayabilen bir kaç aptal kaldı çünkü dünyada.. Kendinden başkası pek umrunda değil kimsenin..

İşte sırf bu yüzden bile hayatımızın kıymetini bilmeliyiz.. Çünkü bizi bizden başkası düşünmüyor..

Yıllarca bizi sevmeyen insanlara kendimizi sevdirmek için uğraştık durduk her birimiz artık yetmez mi? Onların bizi kabul etmelerini beklerken hayatımız ellerimizden kayıp gidiyor belki, değer mi?

Bizi sevenleri sevmeyi öğrenmeliyiz belki artık.. Akıl avareliği bırakıp başa gelmeli, dank etmeli.. Peşinde koştuklarımıza biraz daha dikkat etmeli..

Anı yaşamalı aslında hep.. Gelecek kaygısına düşmeden, geçmişle beynimizi yemeden.. Gitmek isteyenlere izin vermeli belki.. Ki sevseler giderler miydi? Biz sevdiklerimizden gider miyiz? Sanmıyorum..

Bu yüzden bunları kafamızda tekrar tekrar düşünmeliyiz doğru yola ulaşmak için.. Karar verdikten sonra da düşünmeyi bırakıp yaşamaya başlamalıyız..

Geçmiş hep bizi esir etmeye çalışır o ayrı.. Öyle kolay bırakmaz peşimizi.. Hep bir yerlerden darbe vurmaya acını tazelemeye çalışır da sen izin vermedikten sonra kazanan olmak çok mu zor? Değil..

Hayat öyle kısa ki hastalıkları bir kenara bıraksak bile bir saat sonrasını görmenin garantisi yok.. Böyleyken neden tek bir kişiyi yaşama sebebimiz sayıp uğruna gözyaşı dökeriz ki.. Hemen söyleyeyim: aptallığımızdan..

İşte bu yüzden hadi atalım kafamızdan gereksiz hatıraları.. Hepimiz “şu an”a odaklanıp bugünün keyfini çıkaralım

Böyle akıl verirmişim gibi bir yazı oldu ama aslında siz çok umrumda olduğunuzdan değil kendimle konuşuyorum Şaka bea herkes umrumda aslında tek tek düşünüyorum herkesi.. Bunu yapmayacak kadar akıllanamadım daha...