Kanarken...

Kuşun kanadı değil mastar eki almış halini söylüyorum.

Kanamak...

Ufacık bir iğne de kanatır keskin bir kılıcın hafif bir sürtmesi de kanatır. Kan yerini terk ettiği anda kabuk bağlamak ister gücü yettiğince. Kapanır mı bu yara kabuk bağlar mı bilmiyorum kan hala akmakta şuan. Kan kaybından ölmek dondururmuş insanı diyorlar öyle oluyormuş gerçektende üşüyorsun donuyorsun hayat gitmiyor ileri saplantılı bir hasta gibi kalakaldık olduğumuz yerde göz görüyor kulak duyuyor ama gidemiyorsun karabasan gibi çoküyo üstüne bu hal. Zor bir durum gerçekten. Direnmek mantığına kulak vermek duymaya benzemiyor. Ama mecbursundur. Kanarken 2 kuş kanatlanır bu sefer mastar eki alan değil...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Biz hiç beceremedik Sevmeyi de Terketmeyi de”

Özgürlük mü Mutluluk mu ?