Türkiye’deki CEO’lar paraya para demiyor

Türkiye’deki şirketlerin üst yöneticileri 200 bin YTL maaşla dünyada 5’inci sıraya çıktı. Bu yükselişte, global rekabet nedeniyle patronların kesenin ağzını açması etkili oldu

BİR Amerikan araştırma şirketinin yaptığı araştırmaya göre Türkiye’deki firmaların üst düzey yöneticileri, aldıkları aylık ücret ile dünya genelinde beşinci sıraya oturdu. Merkezi ABD’de bulunan Hay Group adlı araştırma şirketi tarafından 46 ülkede yapılan araştırmaya göre, Türkiye’deki şirketlerin üst düzey yöneticileri (CEO) aldıkları aylık maaşları ortalama 154 bin 762 dolar (yaklaşık 200 bin YTL) olarak saptandı. Araştırmaya göre, ücret sıralamasında vergi uygulanmayan Suudi Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri’nde çalışan şirket yöneticileri ilk sırayı aldı. Bu ülkelerdeki yöneticilerin aldıkları yıllık ortalama ücret 220 bin doların üzerinde ve 300 bin YTL’ye yakın düzeyde gerçekleşti. Hong Kong’daki yöneticilerin ücretleri 200 bin doların üzerinde seyrederken Rusya’daki ücretler 160 bin dolara yaklaştı. Araştırmaya göre, dünyada yükselen ekonomiler arasında gösterilen Türkiye, Rusya ve Meksika gibi ülkelerdeki yöneticilerin yüksek ücret almaları bu ülkelerdeki firmaların, yaşanan yoğun rekabet karşısında iyi ve yetenekli yöneticilerlerle çalışmak ve bu yöneticileri ellerinde tutmak istemelerinden kaynaklandı.

AVRUPA’DA ÜCRET DÜŞÜK

ÜCRETLERİN yüksekliğinde Batılı ve gelişmiş ülkelere göre yüksek orandaki vergi indirimleri de etkili oldu. En yüksek maaş araştırmasında gelişmiş ekonomiye sahip ülkelerde ise yönetici gelirlerinin önemli tutarlarda düşük olduğu ortaya çıktı. Araştırmaya göre, Fransa, İtalya, Almanya, ABD, İngiltere, Japonya gibi ülkerdeki yöneticilerin aylık ücretleri 70 ile 100 bin dolar arasında. ANKA

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Biz hiç beceremedik Sevmeyi de Terketmeyi de”

Bayıldım bu şarkıya tek kelimeyle.. Öyle çok sevdim ki bağıra bağıra eşlik ediyorum.. Bıkana kadar da dinleyeceğim muhtemelen ama sözler falan içine müthiş çekti beni Sözlerini de eklemek istiyorum ki bir de siz bakın: Ah ne zormuş bitsin demek Hala severken seni Dudaklarını öpmemek Bir yabancı gibi Bilirsin ayrılık konusunda İyi değiliz ikimiz de Bir kıvılcım yeterdi her zaman Koşup geri dönmemize Değmesin ellerimiz Buluşmasın bu gözler Yine erir gideriz Unutulur yeminler Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Aşk kokan dudakların Karşısında direnmeyi de Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Aşk dolu mısraların Karşısında direnmeyi de İşte bir kez daha Durup karşında Belki de son defa Soruyorum sana Bitti mi hikayemiz? Bu ne biçim son böyle? Değmez miydi sevgimiz Savaşıp direnmeye? Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Kendimize sahip çıkıp Dünyayla yüzleşmeyi de Biz hiç beceremedik Sevmeyi de terk etmeyi de Koktuğumuz o gözlerin Karşısında direnmeyi de Bitmesin
Devamı

Özgürlük mü Mutluluk mu ?

Dün arkadaşımla tartıştığımız konu üzerinde birkaç birşey karalayasım geldi yine. Kendimde ve etrafımdaki diğer “genç” insanlarda gördüğüm en büyük yanılgılardan bir tanesi de özgürlük ve mutluluk kavramlarının karıştırılması. İnsanlar özgür olacaklarını düşündükleri kişiler ile veya o yerler ve konumlarda mutlu olacaklarını da düşünüyorlar. Ama işin aslına bakınca özgürlük, her daim genişletilebilir ve gayet göreceli bir durum. Mesela, maaşlı, bordrolu, plaza ortamında, sabah 8 akşam 6 modunda çalışan insanlar için “home office” ve “open office” ortamlı çalışanlar, sürekli yurtdışı gezilerinde bulunanlar, müşterilerden devamlı organizasyon davetiyeleri alanlar, vs. vs. süper özgür çalışanlar olarak görülebiliyor. Ya da insanlar kendi işlerini yaptıkları zaman patron için çalışmaktan çok daha rahat ve özgür olabileceklerini düşünüyorlar. Aslında iş, özgürlükten çok mutlu olmaya bakıyor gibime geliyor. Sonuçta, kendi işini yapmanın sana mutluluk vereceğine inanıyorsan herşey tamam; ama
Devamı