Aşk nefrete dönüştüğü an, En Yakın Dostun Düşmanındır.
Ayrılıklardan bir hazinesi olur insanın zamanla. Acı ve hüzün dolu bir hazine... Yüreğin bir köşesinde saklı tozlu bir sandıkta. Bitişlerle. “Elveda”larla. Yarım kalmış dostluklarla. Kavgayla sonlanmış arkadaşlıklarla. Nefrete dönüşmüş aşklarla. Ateşi sönmüş aşklarla. Sonraları komik gelen flörtlerle. Bozulan ortaklıklarla. Ayrılan yollarla. Uzaklaşan ellerle. Soğuyan gülüşlerle. Gitmişlerdir. Kiminden bir isim kalır geriye sadece. Kiminden komik bir cümle, - zamanla yitirmiştir esprisini. Kiminden bir şaka. Kiminden kendine özgü bir hitap şekli. Kiminden bir hediye, -ilk zamanlar gördükçe ağlamışsındır sonra o kadar acıtmaz ama yine de kaldırıp atamazsın bir türlü. Bir anı, bir gülüş. Kiminden rehberde gezinirken “ne yapıyordur acaba şimdi, arayıp bir sorsam mı?” diye aklından geçirdiğin bir telefon numarası - aramazsın ama. Kiminden bir türlü silmeye kıyamadığın bir mesaj, ateşe veremediğin bir mektup... Her şey sonsuza kadar öyle güzel gidecek gibi görünürken an gelir çatlar birliği