Arastiriyorum

Yürek sıkışır,ezilir,nefes alamaz.Gitmek uzaklaşmak herşeyden kaçmak ister zeka ama akıl kalmak ister. Zeka akıldan ayrılır, nefsin peşine düşer bilinmeyeni merak eder, içinde bulunduğu koşuldan daha iyi olacağını düşündüğü yeri arzular. Acaba olabilecek midir? uzaklar onun istediği gibi, ya içinde bulunduğu durumdan daha zor koşullar onu bekliyor olursa ya ’’midyata bulgura giderken evdeki prinçten olursa?’’ Kanat takıp uzaklara gitmek istense de, kalınmalıdır yaşadığı hayatın içinde, yaradan izin verdiği müddetçe. Çünkü sorumlulukları vardır, yapılması gerekenler. Onları görmezden gelmek sorumsuzca bir yaşamın getirdikleri değil midir? Sorumluluklar; değer verdiklerimize sevdiklerimize, hayatımız da bizim için anlamı olanlara karşı olan sorumluluklarımız... Kendi mutluluğumuzu seçtiğimizde değer verdiklerimiz üzülecekse bizim mutluluğumuzun bir anlamı kalır mı? Duyarlı bir yürek kendi mutluluğunu, mutsuzluğun üzerine kurabilir mi? Gözler yaş dolar, yürek yaş dolar. Sonra başlayan kar

3 Eylül günü dünyaya açmışım o güzel gözlerimi. Her şeyden uzak, tertemiz duygularla, bembeyaz bir defterle gelmişim. Tabi o zamanlar minik, yanakları sıkılasıca bir bebektim. Şu an ki yaşımı görebileceğimi nereden bilecektim! Ama hatırlıyorum.. Yaşımın 10′u vurduğu yıllarda, “Keşke 20 olsam da delikanlı, genç olsam, askere gitsem” derdim. Al sana yaş! İstediğinin fazlası! Oldukta ne oldu yani! Bir yandan defter kararırken, bir yandan da umutsuzluklar, çaresizlikler, sıkıntılar peşimizi bırakmadı. Büyüklerimden dinlediğim nasihatlerde ise bu umutsuzlukların, çaresizliklerin seni ölüme kadar götüreceğidir. Neyse bizde hemen öldürdük kendimizi.. İşte hayatın acımasızlığa mücadele ettiğim en büyük dönemde olduğumu düşünüyorum. Doğdum ama niye? Neden ben geldim dünyaya? gibi soruları düşünüyorum. Cevaplarını bildiğim halde. Konuyu sapıttırmadan kapanışı yapmak istiyorum. Evet doğdum. İyi ki varım. Kendimi, ailemi ve beni seven herkesi seviyorum. Mutluyum, huzurlu ve keyifliyim. Neyse Benim